วสันต์หวนคืน

แสงสีส้มอมแดงกำลังจะลาลับขอบฟ้าแต่กระนั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งฝีเท้าของคนทั้งสองลงได้หนุ่มน้อยวัยสิบห้าพยายามยืนหยัดให้ถึงที่สุดเท้าทั้งสองข้างก้าวแรงด้วงจังหวะเร่งรีบ

 ในขณะที่เดินตามหลังมาติดๆ นั้นไม่ใช้ใครอื่นไกลแต่ว่าเป็นมารดาผู้แสนดีของเขา

บนหลังของหนุ่มน้อยวัยสิบห้านั้นยังแบกร่างใหญ่ที่ครั้งหนึ่งคนทั้งแคว้นเทิดทูลเขาประดุจดังเทพสงคราม คนที่เคยองค์อาจหอตะบันม้าออกรบไม่กลัวตาย มีผลงานมากมายเป็นที่ประจักจากชนชั้นล่างกลายเป็นอ๋องต่างแซ่ จนกลายเป็นกบฏสภาพในตอนนี้แม้แต่แรงกระดิกนิ้วยังไม่มี

ซูจุ่นไหนเลยจะอยากแบกชายผู้นี้ต่อให้คนทั้งแคว้นมองคนที่เขาแบกไว้บนหลังเป็นวีรบุรุษ แต่สำหรับเขาแล้วก็เป็นแค่คนเลวคนหนึ่งเท่านั้น

“ อาจุ่นด้านหน้ามีธารน้ำเราหยุดพักกันสักหน่อยเถอะค่อยเดินทางต่อ “ 

ซูจุ่นรีบวางร่างที่เขาแบกทั้งวันลงพื้นทันที ชายผู้นี้มีอะไรดีทำไมมารดาของเขาถึงได้ยอมทำทุกอย่างให้ ยิ่งมองยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ เป็นเพราะบุญคุณที่บ้านซูเลี้ยงดูมานะหรือ บุญคุณนั้นน่าจะหมดไปตั้งแต่คนบ้านซูจากไปหมดแล้ว

“ พี่สามดื่มน้ำหน่อยนะเจ้าค่ะ “ โม่ป๋ายนำน้ำที่นางพึงตักมาจากลำธารป้อนให้กับคนนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือด 

จากแม่ทัพใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยถือทวนหนักร้อยชั่งบุกฆ่าฟันทะลวงศัตรูช่วยผู้ครองแคว้นขยายดินแดน แต่วันนี้ต้องกลายเป็นนักโทษประหารถึงนางไม่ใช่บัณฑิตนางก็รู้ว่าฮ่องเต้ต้องการจำจัดเขา

และต่อให้นางเจ็บปวดเพราะเขามากเพียงใดแต่ว่านางไม่อาจละทิ้งเขาได้ ใครจะคาดคิดเล่าว่าขอทานสองคนจะกล้าชิงตัวนักโทษอีกทั้งยังหนีรอดมาหลายวัน 

นิยายเรืื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับประวิติศาสตร์อาจมีเนื้อหาบางช่วงบางตอนที่มีความไม่เหมาะสมต้องขออภัยเอาไว้ ณ ที่นี้

นิยายมี e-book ดังนั้นไรท์จะของติดเหรีญตั้งแต่ตอนที่ 15 ขึ้นไป